niet meer verstoppen
Persoonlijk

Ik wil mezelf niet meer verstoppen (en wil ook niet dat jij dit doet)

Vandaag een persoonlijk artikel, ik denk toch wel mijn meest persoonlijke artikel ooit? Ik heb lange tijd getwijfeld of ik het wel zou moeten delen, maar ik heb uiteindelijk besloten het wel te doen. En dus knal ik ‘m bij deze toch maar online: ik wil mezelf niet meer verstoppen.

Ik denk dat het onderwerp van vandaag een terugkerend thema in mijn leven is. Misschien wel HET thema waar ik in mijn leven mee moet zien te dealen? Dat klinkt waarschijnlijk heel filosofisch, maar stiekem ben ik dat ook wel.

Het zit namelijk zo: ik heb een pestverleden. Als kind ben ik geschopt, geslagen, vernederd, getreiterd, genegeerd, uitgelachen, belachelijk gemaakt, noem maar op. En wat kon ik doen? Helemaal niets. Ik was nog maar 6 jaar. Ik kon mijzelf niet in mijn eentje tegen de rest verdedigen.

Het pesten heeft een aantal jaar geduurd, maar gelukkig ben ik nooit depressief geraakt en heb ik ook geen ernstige angststoornis ontwikkeld. Ik ben er nog en ik heb over het algemeen een prima leven met een fijn gezin, een leuke baan, vrienden en familie. Ik ben blij dat ik leef en ik kwel niet in zelfmedelijden. Je hoeft mij dus zeker niet zielig te vinden.

En toch… de gevolgen van het pesten draag je je hele leven met je mee. Ik weet niet of de pijn ooit helemaal weggaat, want het zit echt heel diep. Ik kan nog steeds emotioneel worden als ik aan mijn pestverleden terug denk. Ja, ook op dit moment terwijl ik dit typ. En ik merk dat ik nog steeds onzeker en faalangstig op bepaalde gebieden ben. Ook al zijn we nu bijna 30 jaar verder.

Mezelf verstoppen werd mijn overlevingsstrategie

Waarom ik gepest werd? Wie het weet mag het zeggen. De enige reden die ik kan bedenken is omdat ik een lief, zachtaardig en gevoelig meisje was ben met een beetje overgewicht. Als jong meisje dacht ik al diep over de dingen na, bekommerde ik mij al over het milieu. Niet cool en dit maakte mij een makkelijk doelwit. Maar weet je? De reden doet er niet toe. Pesten is gewoonweg NOOIT ok.

In een nare situatie zoek je voor jezelf een manier om er mee om te gaan en al op jonge leeftijd werd mezelf verstoppen mijn overlevingsstrategie. Het was mijn manier om met de angstige en onveilige situatie te dealen. Want als anderen me niet zien staan, dan zouden ze me vast met rust laten. Zodoende werd ik het stille, onzichtbare meisje in de klas, je hoorde en zag me niet. En verdomd, het werkte. Na een paar jaar was de lol voor de pesters van af en werd ik met rust gelaten. Dat was fijn.

Wat minder fijn is dat ik gedrag nog lang aan bleef houden. Sterker nog, in feite doe ik het nog steeds.

Ik speel nog steeds verstoppertje

Het gevolg van de pesterijen is dat ik (in sommige gevallen dan) nog steeds verstoppertje speel. Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk om vol in beeld te komen. Ik vind het doodeng om in de picture te staan. Dit geldt zowel privé als zakelijk. Het idee dat mijn blog wellicht ooit door de media opgepikt kan worden doet me al van de aardbodem willen verdwijnen. Al die meningen en oordelen van anderen, ik vind het maar niks. Het maakt me kwetsbaar en angstig. Ik hou me daarom heel erg in, doe me kleiner voor dan nodig is en hoop regelmatig oprecht dat niemand mijn blog leest. En no way dat ik mezelf op Youtube laat zien.

Maar ergens wil ik die erkenning blijkbaar toch wel, want anders zou ik niet bloggen natuurlijk. Het slaat in feite helemaal nergens op, want een ander deel in mijzelf wil juist wél gezien worden. En de angst is nog ongegrond ook. Er zijn duizenden bloggers, de kans dat precies mijn blog uitgepikt wordt is procentueel gezien heel klein. Het is een lekker kromme gedachte ja. Uiteraard ben ik gewoon bang voor afwijzing, bang dat mensen mij stom vinden of dik of lelijk en dat ik weer het mikpunt van pesterijen word.

Ik wil me niet meer verstoppen…

Zoals ik al zei had ik als kind al een beetje overgewicht. Ik werd vaak dik genoemd, terwijl als ik naar de foto’s terugkijk, het echt heel erg meeviel. Toch geloofde ik dat ik dik was, met het gevolg dat ik uiteindelijk ook dik werd. Ik worstel al bijna heel mijn leven met mijn gewicht. En ik heb altijd gedacht dat als ik nou eenmaal af zou vallen dat ik dan wel genoeg zelfvertrouwen zou hebben, dat ik dan goed genoeg zou zijn. Je raad het al: het afvallen lukt niet. En voor mij ook weer een reden om gewoon achter de schermen te blijven. Lekker verstoppen en niet opvallen.

En toch hè, het verstoppertje spelen begint mij inmiddels flink de keel uit te hangen, ondanks dat ik tegelijkertijd de angst voel om niet geaccepteerd te worden. Echter is momenteel de irritatie groter. Want waarom zou ik mezelf moeten inhouden omdat ik geen maatje 36 heb? Waarom zou ik mezelf minderwaardig moeten voelen? Hoezo mag ik niet in beeld van mezelf? Of voluit leven?

Het streven naar een bepaald ideaalbeeld begin ik inmiddels behoorlijk vermoeiend te vinden. Sterker nog, ik heb het streven naar perfectie maar opgegeven. En hiermee bedoel ik niet dat ik mezelf maar vol moet vreten en niet zou kunnen afvallen. Maar wel dat ik mezelf beter kan accepteren om wie ik nu ben. Dat jezelf goed voelen alleen in het hier en nu kan plaatsvinden en niet afhankelijk moet zijn van een bepaalde situatie in de toekomst. Dan heb ik maar een ‘plus size’. Wie weet hou ik wel mijn hele leven een plus size. Ben ik daarom minder waard? Moet ik dan maar uit beeld blijven? Dat lijkt me niet. Ik vind dat wie ik ben genoeg moet zijn. Ik wil gewoon voluit kunnen leven, zonder opgelegde beperkingen van de maatschappij.

…maar ik hoop ook dat jij jezelf niet verstopt

Echter geldt dit niet alleen voor mij, Want ik wil ook niet dat anderen zich minderwaardig voelen, omdat ze misschien ook een pestverleden hebben gehad, of niet aan het ideaalbeeld voldoen, of om wat voor reden dan ook. Ik vind namelijk dat ook JIJ goed genoeg bent en ook JIJ jezelf mag laten zien. Diversiteit is juist mooi, dat is toch veel interessanter dan dat we allemaal hetzelfde zijn?

Ik hoop dat iedereen de ruimte in mag nemen om voluit te leven en zichzelf te zijn. En dat mensen niet hun geluk laten afhangen door opgelegde normen van de maatschappij. Dat angst getransformeerd kan worden naar een mentale kracht (ook al klinkt dat heel cheesy). En zeg nou zelf: iemand die ondanks alles gewoon zijn/haar plek inneemt en de dingen op respectvolle wijze doet (zowel naar zichzelf, als naar anderen toe). Zou dat niet de ultieme fuck you naar de pesters zijn? 😉

Verstop jij jezelf wel eens?

You Might Also Like...

15 Comments

  • Galina
    11 augustus 2017 at 08:23

    Wauw, wat een mooi artikel!! Echt zo uit het hart, heel stoer dat je het gewoon hebt durven publiceren.

  • Romy
    11 augustus 2017 at 08:25

    Wat ontzettend mooi en treffend geschreven. Ik vind het heel dapper dat je dit zo toegeeft. Ik herken veel in je verhaal, tot het onzeker zijn en jezelf niet durven te laten zien. Voor mij heeft het bloggen daarom heel goed uitgepakt; ik moest mezelf wel meer laten zien om een band met lezers te krijgen. Maar ik leer nog steeds, ook al ben ik 30+ en moeder.

  • Mariëlle
    11 augustus 2017 at 09:42

    Mooi geschreven Marieke! Ik kreeg vroeger vooral opmerkingen omdat ik zo klein was, maar dat heeft me gelukkig niet veel gedaan. Op een gegeven moment werd ik er wel moe van, maar ik nam het niet zo persoonlijk op ofzo. Ik hoop dat je het nu ook echt kunt doen <3

  • Sofie
    11 augustus 2017 at 11:22

    Oh Marieke, wat vind ik jou moedig om dit online te zetten!! De tekst zegt het zelf, veel liever zou je ook dit aspect waarschijnlijk verstoppen en je niet kwetsbaar opstellen. Wat sterk dat je het toch uitspreekt, want je zou evengoed tegenover al je lezers hebben kunnen doen alsof je leven perfect is. Maar je laat hier een hele menselijke kant zien.
    Wat ik vooral nog wil zeggen is: het spijt me dat dit jou is aangedaan. Pesten is vreselijk, en er is nooit een goede reden voor, of een excuus. Ik hoop dat je het niet alleen rationeel zal beseffen, dat het niet jou schuld is/was, maar dat je dat ook op een dag echt zo zult voelen. Je hoeft je helemaal niet te verstoppen, ik ben zeker dat je een prachtig mens bent want dat voel ik zo door je schrijven heen. Jij bent evenveel waard als iemand anders! Heel veel liefs!!

  • Linda - Zaailingen
    11 augustus 2017 at 11:43

    Heel dapper van je Marieke. Goed dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen en super dat je steeds meer tevreden kan zijn met wie je bent.
    Ik herken ook veel van wat je zegt. De bloggers die ik ontmoet heb, blijken bijna allemaal introvert te zijn en willen ook niet zo in the picture staan. Ik zelf ook totaal niet. En toch hebben we contact met andere mensen nodig. Ik vond het eigenlijk best fijn om te merken dat ik daar niet alleen in sta en wat dat betreft zit je hier dus heel goed op je plek 🙂
    Ik geloof trouwens ook dat mensen die juist wel altijd alle aandacht vragen net zo goed bang zijn om veroordeeld en afgewezen te worden. Ze gaan alleen anders om met die angst en onzekerheid. Als je mensen beter leert kennen, is er eigenlijk niemand die niet zo’n verhaal heeft als jij. Iedereen heeft moeilijke dingen meegemaakt, heeft twijfels en dromen, is kwetsbaar. Dat doet me nog altijd denken aan die ene pestkop op de basisschool die ik uiteindelijk kon zien als een onhandige onzekere jongen die ook maar wat van zich af aan het slaan was. Dat maakte zijn pesterijen een stuk minder persoonlijk. Dat besef kwam met de jaren, maar daar heb ik nog steeds heel veel aan. We zijn allemaal maar gewoon mensen die wat lopen aan te klooien 😉

  • Marianne - Groene stapjes
    11 augustus 2017 at 20:57

    Lieve Marieke, wat een mooi persoonlijk artikel heb je durven plaatsen! Ik denk dat heel veel bloggers zich hierin kunnen herkennen <3

  • Romy
    12 augustus 2017 at 13:19

    Wat een ontzettend mooi, openhartig en ook verdrietig artikel. Het raakt me dat je je zo lang hebt verstopt door dingen die je in het verleden hebt meegemaakt en die mensen je toen hebben aangepraat. Pesters realiseren zich volgens mij nooit hoe ontzettend veel schade ze kunnen aanrichten, ook jaren later nog. En je hebt helemaal gelijk: je hoeft jezelf niet te verstoppen. Je bent prachtig zoals je bent. En wat je maat, je interesses, je hobby’s etc. ook zijn, je bent helemaal oké zoals je bent en mag jezelf best laten zien. Een mooie reminder voor jezelf, maar ook voor mij, want ik herken dat willen verstoppen ook een beetje. Mooi artikel!

  • Natasja
    12 augustus 2017 at 22:07

    Wat een prachtig, open artikel…

  • Greenblush
    13 augustus 2017 at 21:30

    Dankjewel Romy! Ja, er zit zeker verdriet in, maar ik moet zeggen dat het me echt goed deed om mijn hart te luchten. Verdriet mag er ook zijn, het hoeft niet altijd maar weggestopt of genegeerd te worden. En alle fijne reacties die ik kreeg zijn echt hartverwarmend 🙂 Ik haal hier heel veel steun uit <3

  • Claire
    13 augustus 2017 at 21:42

    Wauw wat een mooi en openhartig artikel Marieke! Wat ontzettend naar dat je vroeger gepest bent. Pesten is NOOIT oké en je verdient het dan ook totaal niet. Ik ben blij dat je nu meer zelfvertrouwen hebt en uit de schaduw durft te stappen. You can do it <3 Ik ben enorm trots op je 😉

  • Jessica J.
    18 augustus 2017 at 11:43

    Lieve Marieke, wat heb je dit geweldig goed geschreven. Je bent een prachtige vrouw, vanbinnen en vanbuiten. Je hoeft jezelf écht niet te verstoppen. ♥
    Ik ben vroeger trouwens ook gepest geweest. Het was niet erg dramatisch, maar toch… Ik denk dat het misschien daardoor komt dat ik zo verlegen ben.

  • Inge | Monsieur Mango
    23 augustus 2017 at 13:09

    Wauw Marieke, wat een mooi artikel en heel dapper dat je dit toch maar even publiceert. Ik ben nooit gepest, maar al wel mijn hele leven onzeker & faalangst, waardoor ik het liefst onzichtbaar zou willen zijn. Make-up? Buiten mascara en een dun lijntje oogpotlood durf ik niets te dragen, want lippenstift trekt de aandacht en die wil ik niet. Zo heb ik mijelf eigenlijk heel veel dingen ontzegd. Eigenlijk slaat het nergens op wat we onszelf aandoen of wat ons is aangedaan. We mogen er zijn! <3

  • Greenblush
    23 augustus 2017 at 21:59

    Dankjewel, en ja, herkenbaar hoor wat je zegt! Lippenstift en oogschaduw dragen vind ik zelf ook nog steeds een ding. Doe ik dus echt bijna nooit. Maar inderdaad, het is zo zonde eigenlijk, jezelf verstoppen!

  • Greenblush
    23 augustus 2017 at 22:12

    Lief, dankjewel <3 Ja, stom is dat, dat zo'n vervelende ervaring op de een of andere manier toch z'n sporen nalaat. Ook al is het misschien heel subtiel.

  • Greenblush
    23 augustus 2017 at 22:19

    Dankjewel lieve Claire <3

Leave a Reply